Raşi bunu şöyle yorumlar: Şabat geldiğinde aklınız tüm işleriniz bitmişçesine rahat olmalıdır; işi aklınızdan bile geçirmemelisiniz.

Bu yüzden Şabat, tatil yapılan ve hafta içi işlerinin güçlüğünden kurtulunan sadece fiziksel anlamda bir dinlenmeden daha fazlasıdır. Yahudi, bir hafta boyunca olağan, maddi ve dünyevi konulara gömüldükten sonra Şabat’ta düşünsel, duygusal ve ruhsal olarak hafta içindeki mevcudiyetini bir yana bırakıp Şabat’ın ruhunu tazeleyip moralini yükseltmesinden yararlanarak sükunet ve kutsallığa kavuşur.

Bu sebeple Yahudi’nin varlığının her unsuru Şabat’ta farklıdır: tavırları farklıdır, konuşması farklıdır, yürüyüşü farklıdır, giyimi farklıdır, yemekleri farklıdır; ve duaları farklıdır: Hafta içi duaları aslında kişinin fiziksel ihtiyaçları ve isteklerini kapsar (Örneğin sağlık, zenginlik, bilgelik, pişmanlık vs.) , ve bunlar hafta içi yaşamının yansımalarıdır. Şabat duaları ise maddi hiçbir eksiğimiz yokmuş, tüm ihtiyaçlarımız karşılanmış gibi, sadece Tanrı’yı ve yarattıklarını yüceltmeye odaklanır. Gerçekten de Yeruşalim Talmudu’na göre (Şabat, 15,3), Şabat’ta kişinin bireysel ihtiyaçları için dua etmesi yasaklanmıştır. Yahudi, Şabat’ta Talmud’un “Gelecek Dünya’dan bir görünüm” diye bahsettiği yeni bir ruhani seviye kazanır. Şabat duaları bu farkı yansıtır; Şabat’ın güzelliği ve kutsallığını hatırlatırlar,

…ve Tanrı’yla Halk’ı arasındaki özel ilişkiyi betimlerler. Hafta içi günlerde akşam, sabah ve öğleden sonra dualarındaki Amidalar birbirinin aynıdır oysa Şabat’ta dört Amida’nın da ana kutsama kısımları farklıdır. Kabalistik geleneğe göre Şabat’ta, Şabat ve Yahudi Halkı “kala” gelin ve Tanrı ” hatan” “damat”tır. Avudarham, Amidalar arasındaki farkları şöyle açıklar; Arvit Amidası’nın ana kutsaması “Ata kidaşta”  sen kutsal kıldın, “gelin” ve “damat”ın nişanlanmasını temsil eder (“kidaşta”nın kökü, “kiduşin” nişanlanma ile aynıdır; Şahrit Amidası’nın ana kutsaması  “Yismah Moşe” Moşe’nin neşesi, “gelin” ve “damat”ın neşesini temsil eder; Musaf (ek dua) Amidası’nın ana kutsaması, aşık “damat”ın “ketuba” evlilik sözleşmesine eklediği hediyeleri temsil eder; ve Minha Amidası’nın ana kutsaması “Ata ehad” Sen Teksin, “gelin” ve “damat”ın birleşmesini temsil eder. Bu birleşme, Tanrı ve Halkı’nın bir araya gelip mutlak bütünü oluşturmasını sembolize eder.

Kutsal Zohar (Teruma Peraşası’nda) der ki:

İsraeloğulları duaya (ör: Şabat’ın gelişinde Barehu söylemeye) başladığında Şabat’ın gelişinin kutsallığıyla kutsanmış olan göklerde bir ses yankılanır; “Şanslısınız, kutlu halk, günkü siz aşağıda kutsayıp yücelttiğinizde, yukarıda, yüce ve kutsal olanların dinlendiği yerler de kutsanıp yücelecek. (İsraeloğulları) Bu Dünya’da şanslılar ve Gelecek Olan Dünya’da şanslı olacaklar.”

Şabat, Yahudiler için bir kutsanma kaynağıdır. Şabat’a baktığımız, Şabat’tan keyif aldığımız ve Şabat’a dua ettiğimiz süre boyunca iyi ve uzun bir hayata (Pirke deRibbi Eliezer, 18. bölüm), Tora’yı öğrenmiş oğullara (Şabat 23b), hastaların iyileşmesine (aynı kitapta 12a), zenginliğe (aynı kitapta 119a), Tanrı’dan dilediğimiz her şeyin yerine getirilmesine, günahlarımızın affına, Kurtuluş Günü’ne (aynı kitapta 118b), İsrael Toprakları’na (Mehilta’dan Çıkış’a 16, 25) ve Gelecek Dünya’ya (Mehilta, aynı kitap; Pirke deRibbi Eliezer, aynı kitap) kavuşmaya hak kazanırız.

Kutsal Zohar (Yitro Peraşası’nda) bunu kısaca ifade eder: Yukarının ve aşağının tüm kutsallığı Yedinci Gün’e bağlıdır.